Τις τελευταίες μέρες, γίνεται ένα μικρό Buzz σχετικά με μια νέα υπηρεσία που επιτρέπει στους Bloggers να βγάζουν λεφτά κάνοντας κριτικές μέσα από τα ‘ηλεκτρονικά εκφραστήρια’ τους. Το ReviewMe. Και επειδή όπου ‘γάμος και χορός, η Βασίλω πρώτη‘, δεν θα μπορούσε η αφεντιά μου να μείνει ασυγκίνητη.
Δεν θα αναφερθώ στο ReviewMe. Υπάρχουν κάποια καταπληκτικά post, που μπορεί να διαβάσει οποιοσδήποτε σε άλλα blogs.
(Vrypan, Magicasland, Bizwriter, Voyager, κτλ.)
Εγώ, θα ήθελα απλά να κάνω δυο μικρές παρατηρήσεις-διαπιστώσεις.
1. Θεωρώ έγκυρη κριτική, την επώνυμη κριτική. Κριτική που γίνεται πίσω από μια μάσκα, δεν παύει να είναι αμφιλεγόμενη, ασχέτως του περιεχομένου και της διάθεσης.
2. Η κριτική καλό είναι να ασκείται από άτομα καταρτισμένα να την ασκήσουν. Θα δεχτώ οποιαδήποτε κριτική για τις ικανότητες, τις γνώσεις, το κάθετι σχετικά με το Marketing, από κάποιον που έχει μια γνώση επί του θέματος. H μητέρα μου, δυστυχώς δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, αν και μου την λέει συνέχεια. Αντιστοίχως και εγώ, δεν μπορώ να ασκήσω κριτική στους προγραμματιστές για την ποιότητα του κώδικα τους. Και πάει λέγοντας….
Οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να ασκήσει κριτική. Πόσο μάλλον επί χρήμασι. Καλό είναι όμως να γνωρίζουμε την επιστημονική κατάρτηση του κριτή μας, το όνομα του και τους αντικειμενικούς λόγους της κριτικής που μας ασκεί.
Οτιδήποτε άλλο, δεν είναι κριτική. Είναι πληρωμένη καταχώρηση.
Άποψη μου πάντα…..
υ.γ1. Στην αρχή, έγραψα Buzz, και το μυαλό που πήγε στο καλύτερο ελληνικό blog του ‘χώρου’ μας. Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη…. κάνε κάνα διάλειμμα, να ανεβάσεις μερικά post, βρε!
...::: Geek Inside :::... 
Φώτη, μια συμφωνία και μια διαφωνία. Στο 1. συμφωνώ απόλυτα χωρίς το credibility που σου δίνει η επωνυμία, η κριτική σου για ένα προΪόν ή υπηρεσία αποδυναμώνεται.
Στο 2. διαφωνώ απόλυτα. Οι καλύτεροι κριτές είναι οι χρήστες – αποδέκτες ενός προιόντος – υπηρεσίας και όχι οι ειδήμονες.
Οι οπαδοί κρίνουν τους ποδοσφαιριστές, το κοινό κρίνει τους ηθοποιούς, οι πελάτες κρίνουν την ποιότητα του εστιατορίου, και πάει λέγοντας.
Το ίδιο και στο χώρο μας. Η αξία του community της Amazon μεγεθύνθηκε από τη δυνατότητα των ανθρώπων (ανεξαρτήτως βιβλιοκατάρτισης) να κρίνουν τα βιβλία.
Την καλημέρα μου….
Βέβαια γίνεσαι λίγο ρατσιστής με την επιθυμια να μιλάνε μόνο οι ιθύνοντες και όχι οι άλλοι. Λοιπόν, επειδή κι εγώ έχω άποψη νομίζω ότι το κακό θα γίνει και όλα όχι απλά θα ποσοτικοποιηθούν, αλλά και θα ευρωποιηθούν ή δολαριοποιηθούν, όπως έγινε τόσες πορές στο παρελθόν. Ωστόσο, όλοι εκείνοι που τόσα καιρό μιλάνε για τους κακούς bloggers και πως τούτοι είναι καλοί καγαθοί, ας σκεφτούν πόσο θα αλλάξει ο χώρος.
Νομίζω πως παρεξηγήσατε το νόημα αυτού που είπε ο οικοδεσπότης. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, αυτό που λέει στο (2) είναι πως έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες. 🙂
Και δεν έχει άδικο. Για παράδειγμα, ok, μπορώ (και πρέπει) εγώ ως καταναλωτής να κρίνω, π.χ., τη μηχανή, το αυτοκίνητο, το εκάστοτε προϊόν που αγόρασα, αλλά πριν το αγοράσω θα διαβάσω τι έχουν να πουν οι ειδικοί του χώρου -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα δεχθώ άκριτα ό,τι λένε. Πρώτα, όμως, θα ακούσω αυτούς και μετά θα πάρω τη γνώμη του κάθε σχετικοάσχετου. Το παράδειγμα που δίνει ο Φώτης με τον κώδικα είναι νομίζω σαφέστατο.
Θα συμφωνήσω με τον Φώτη και στο 1 και στο 2.
Opinions are like noses. Everybody has got one.
Το ζήτημα είναι ποιος εκφράζει την άποψη. Αν θέλατε μια ιατρική άποψη θα πηγαίνατε στη γιαγιά με τα γιατροσόφια; Πιθανόν όχι!
Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένας απλός χρήστης δεν πρέπει να σχολιάζει και να κρίνει. Στο κάτω-κάτω, τα βιβλία π.χ απευθύνονται σε κάποιους αναγνώστες και είναι “δουλειά” τους να κρίνουν αν βρήκαν ενδιαφέρον το βιβλίο. Πώς όμως θα αξιολογήσω εγώ ένα βιβλίο για προγραμματισμό σε AJAX όταν δεν έχω ιδέα από προγραμματισμό; Σαφώς ένα τέτοιο βιβλίο θα μου φανεί δύσκολο, ανούσιο και βαρετό. Για κάποιον άλλον όμως ίσως αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα βιβλία που έχει διαβάσει ποτέ.
Γι’ αυτό και ίσως πιστεύω οτι καλό είναι οι κριτικές να γίνονται απο ανθρώπους που έχουν μια βαθύτερη γνώση πάνω στο αντικείμενο που κρίνουν.
@ Nikos
Οι οπαδοί κρίνουν τους ποδοσφαιριστές, το κοινό κρίνει τους ηθοποιούς, οι πελάτες κρίνουν την ποιότητα του εστιατορίου, και πάει λέγοντας.
Το γεγονός, φίλε Νίκο, ότι οι οπαδοί κρίνουν τους ποδοσφαιριστές, δεν σημαίνει ότι έχουν κατ’ ανάγκην και δίκιο. Εγώ δεν έχω παίξει ποτέ ποδόσφαιρο. Πως μπορώ να κρίνω τον Φερέρ και τον εκάστοτε Φερέρ για τις ποδοσφαιρικές του επιλογές? Τουναντίον, πως μπορεί να με κρίνει εμένα ο Φερέρ για τις επιδόσεις μου στο Marketing, όταν δεν ξέρει τι είναι τα 4P, τι είναι το Ansoff Matrix, κτλ. Ας μην γινόμαστε μηδενιστές καταστάσεων.
Δυστυχώς, όλα αυτά είναι κατάλοιπα μιας κοινωνίας που μας επιβάλλει να έχουμε άποψη για τα πάντα, χωρίς να είμαστε καταρτισμένοι.
Για να συμπληρώσω τις παροιμίες, που πολύ σωστά (κατά την γνώμη μου), παρέθεσαν οι Biz και Costas, θα έλεγα…
“Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας”.
Φώτη, επειδή αντιλαμβάνομαι ότι έχεις (ή φέρεσαι να έχεις – δεν γνωρίζω) μια παιδεία στο χώρο του μάρκετινγκ, μου κάνει έκπληξη που έχεις αυτή την αντιμετώπιση.
Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα στον κόσμο που η αξία τους κρίνεται από “ειδικούς”. Φέρνω στο νου μου πχ. τα επιστημονικά συγγράματα, ή τις επιστημονικές μελέτες, ή …. δεν ξέρω τι άλλο να θυμηθώ.
Πέραν αυτών δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ που να έχει πραγματική αξία, αν το κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν το βρει ικανοποιητικό.
Δηλαδή, ποιό είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ site ηλεκτρονικού εμπορίου? Κάποιος ειδικός μπορεί να μας έλεγε ότι είναι το barnesandnobles.com ή ξερω γω τι άλλο.
Έχει σημασία τι λέει ο ειδικός?
Η ιστορία (δηλαδή το κοινό), δεν έχει αποφασίσει ότι αυτό είναι το amazon.com?
Δηλαδή, με το φτωχό μου το μυαλό αντιλαμβάνομαι ότι Η ΟΥΣΙΑ του μάρκετινγκ (το οποίο γνωρίζεις) είναι ακριβώς αυτό το πράγμα.
Κάνω λάθος?
Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου, φίλε Νίκο, αλλά αυτή είναι η χαρά του διαλόγου.
Καταρχήν, για να μην ξεφύγουμε από το θέμα, σαν Φώτης, δεν θα συμμετέχω στο ReviemMe, γιατί η φιλοσοφία της επι χρήμασι ανώνυμης κριτικής, δεν με εκφράζει.
Στο μυαλό μου, έχω δημιουργήσει μια εικόνα, μια ορολογία καλύτερα, για την λέξη ‘κριτική’, και φοβάμαι ότι το εν λόγω site, δεν πληρεί τις προυποθέσεις.
Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα στον κόσμο που η αξία τους κρίνεται από “ειδικούς”. Φέρνω στο νου μου πχ. τα επιστημονικά συγγράματα, ή τις επιστημονικές μελέτες, ή …. δεν ξέρω τι άλλο να θυμηθώ.
Πέραν αυτών δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ που να έχει πραγματική αξία, αν το κοινό στο οποίο απευθύνεται δεν το βρει ικανοποιητικό.
Αυτά τα λίγα πράγματα που έχουν τεθεί στην κριτική των ειδικών, είναι αυτά που έχουν αποκτήσει αξία. Οι κριτικοί τέχνης είδαν το μεγαλείο της Μόνα Λίζα, οι κριτικοί του καπνού μπορούν να καταλάβουν το ‘MonteChristo’, οι κριτικοί του φαγητού, γνωρίζουν την ποιότητα της ‘τρούφας’.
Όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να ασκήσουμε τεκμηριωμένη κριτική, γιατί δεν ξέρουμε την τεχνοτροπία του Ντα Βίντσι, γιατί δεν γνωρίζουμε πόσο φύλλα καπνού χρειάζονται για ένα MonteChristo, γιατί δεν ξέρουμε στους πόσους βαθμούς βράζει η τρούφα.
Το κοινό που πραγματικά ενδιαφέρεται, θα φροντίσει να βρει την καλή και καταρτισμένη κριτική. Το κοινό που ‘νομίζει ότι‘ ενδιαφέρεται, θα διαβάσει και θα αγοράσει ότι του σερβίρουν.
ότι Η ΟΥΣΙΑ του μάρκετινγκ (το οποίο γνωρίζεις) είναι ακριβώς αυτό το πράγμα
Mην αμελείς ότι το Marketing δεν θέλει ούτε εσύ ούτε κανένας άλλο καταναλωτής, να γνωρίζετε πολλά για το προιόν ή την υπηρεσία που επιθυμείτε να αγοράσετε. Το Marketing θέλει να γνωρίζετε αυτά που θα σας πείσουν να ικανοποιήσετε την καταναλωτική επιθυμία σας.
Η ουσία του Marketing δεν είναι η κριτική. Είναι η προώθηση.
Καλά, για τα περί της ουσίας του μάρκετινγκ διαφωνούμε οριζοντιοκάθετα, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Το παράδειγμα της Μονα Λίζα είναι πολύ καλό.
Αν επισκεφθείς το Μουσείο του Λούβρου την ώρα που είναι ανοιχτό, θα αρχίσεις να περπατάς από άδεια αίθουσα σε άδεια αίθουσα. Κάποια στιγμή, θα αρχίσεις να ακούς κόσμο και να βλέπεις κινητικότητα. Και σύντομα θα φτάσεις σε κάποια αίθουσα που είναι γεμάτη από ανθρώπους συγκεντρωμένους σε ένα σημείο.
Καλά κατάλαβες. Εκεί είναι ο Μόνα Λϊζα.
ΑΥΤΗ είναι η αξία του πίνακα. Ότι ειναι ο πιο διάσημος -και δημοφιλής- πίνακας στον κόσμο.
Τώρα, μπορεί να βρεις κριτικούς που θα αξιολογήσουν κάποιον άλλο πίνακα ως τεχνικά και αισθητικά αρτιότερο.
Αλλά……
Περί επωνυμίας και reviewme.gr. Αν γράφω στο μπλογκ μου ως διάφανος εδώ και ένα χρόνο ή απλά αν έχω γράψει 10 πόστ αυτά με προσδιορίζουν πολύ καλύτερα από το ονοματεπώνυμό μου για τον αναγνώστη που θέλει να βασιστεί στη γνώμη μου για να αγοράσει κάτι ή να χρησιμοποιήσει μια υπηρεσία. Για τον μυνητή (μέρες που είναι) ή για αυτόν που δέχεται τις τυχόν λάσπες μου, ναι, συμφωνώ το όνοματεπώνυμο είναι πιο χρήσιμο.
Φυσικά αυτά προϋποθέτουν ότι ο άλλος μπαίνει στον κόπο να διαβάσει παραπάνω από 2-3 γραμμές στο μπλογκ μου και να με ‘μάθει’ έστω σε έναν βασικό βαθμό. Αν αρκείται στο Γιάννης Παπαδόπουλος που επικαλούμαι ως όνομα για εχέγγυο, παίρνει ότι του αξίζει.
Περί ειδίκευσης. Τα παραπάνω ισχύουν παρομοίως. Τι αξία έχει άλλωστε αν πω ότι είμαι προγραμματιστής, δημοσιογράφος ή… αστρονόμος αν το μόνο που έχω για να το αποδείξω είναι αυτή η ίδια η δήλωσή μου; Ένα βιογραφικό βοηθάει (αλλά μπορεί να είναι και ψεύτικο), σύνδεσμοι σε αναγνωρισμένες ανεξάρτητες σελίδες (αλλά ποιος το κάνει παρά οι επαγγελματίες;), ε και τα γραφτά σου. Αν αυτά τα τελευταία είναι εμπεριστατωμένα κείμενα για AJAX, ε, είσαι όσο ειδήμων μπορείς να αποδείξεις ότι είσαι.
Pingback: Αυτό το blog δεν εμπορεύεται… « …::: Geek Inside :::…
@ diafanos
Προσπάθησε, σε παρακαλώ πολύ, να μου εξηγήσεις αυτό που έχεις γράψει, γιατί δυσκολεύομαι να το κατανοήσω…
Ένα βιογραφικό βοηθάει (αλλά μπορεί να είναι και ψεύτικο), σύνδεσμοι σε αναγνωρισμένες ανεξάρτητες σελίδες (αλλά ποιος το κάνει παρά οι επαγγελματίες;), ε και τα γραφτά σου. Αν αυτά τα τελευταία είναι εμπεριστατωμένα κείμενα για AJAX, ε, είσαι όσο ειδήμων μπορείς να αποδείξεις ότι είσαι.
Είναι κάτι γενικό σαν σχόλιο, ή γράφωντας την λέξη Ajax, με στοχοποιείς συγκεκριμένα για κάτι? (όπως καταλαβαίνω).
Αυτό που εννοώ (και χρησιμοποιώ το AJAX απλά ως παράδειγμα) είναι, με 2 λόγια, ότι ο καλύτερος τρόπος για να φανεί η ‘αξία’ ενός blogger ως reviewer δεν είναι μέσω περγαμηνών, CV κλπ αλλά μέσω της ίδιας της δουλειάς που παρουσιάζει στο blog του. Αυτή είναι η ταυτότητα του – το τι έχει γράψει σε βάθος χρόνου για τα αντικείμενα που πραγματεύεται όταν γράφει. Ούτε τι λένε οι άλλοι για αυτόν, ούτε τι επικαλείται ως επάγγελμα/χόμπι/κλπ.
Συγγνώμη αν βγήκε πέρσοναλ το προηγούμενο σχόλιο δεν ήταν ο σκοπός μου (ούτε και να είναι τόσο δυσνόητο;) ). Το σχετικό disclaimer είναι ότι δε νομίζω να έχω ξαναεπισκεφτεί το blog σου (οπότε τα παραπάνω τα έγραψα για την αρχή του πράγματος όχι στο πως τα εφαρμόζω εγώ σε σένα).
Νο problem. ;o)